بعد از معرفت و شناخت نسبت به امام زمان علیه‌السلام، شاید اولین و سازنده ترین وظیفه منتظران نسب به آن حضرت، این است که یاد کردن از ایشان را فراموش نکنند.
معنای ذکر و یاد
ذِکْر به معنای یادآورى است. یعنی چیزى که معرفت و شناخت آن که قبلا حاصل شده، به یاد انسان مىآید. ذکر دو گونه است: یکى قلبى و دیگرى زبانى. هر یک از این یادآوری‌ها هم دو نوع است: اوّل، یاد و ذکرى که بعد از فراموشى است. دوّم، ذکرى که پس از فراموشى نیست بلکه براى ادامه حفظ کردن است. [۱] بنابراین ذکر؛ یعنی یاد کردن، خواه با زبان باشد یا با قلب یا هر دو، خواه بعد از نسیان باشد یا از ادامه ذکر[۲].
شستشوی روح و جان در چشمه ذکر الهی
خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید: «فَاذْکُرُونی أَذْکُرْکُمْ وَ اشْکُرُوا لی وَ لا تَکْفُرُونِ [۳]. پس مرا یاد کنید، تا شما را یاد کنم؛ و شکرانهام را به جاى آرید؛ و با من ناسپاسى نکنید.»
با توجه به معنای آیه مبارکه، ثمره و پاداشی که ما از یادکردن پروردگارمان می‌بریم، آن است که خداوند متعال با رحمت و مغفرت خود از ما یاد خواهد کرد. در تفسیر این آیه شریفه آمده است:
بدیهى است جمله” مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم” اشاره به یک معنى عاطفى میان خدا و بندگان نیست، آن گونه که در میان انسان ها است که به هم مىگویند: به یاد ما باشید تا به یاد شما باشیم. بلکه اشاره به یک اصل تربیتى و تکوینى است، یعنى به یاد من باشید، به یاد ذات پاکى که سرچشمه تمام خوبی‌ها و نیکی‌ها است و به این وسیله روح و جان خود را پاک و روشن سازید و آماده پذیرش رحمت پروردگار، توجه شما به این ذات پاک شما را در فعالیت‌ها مخلص‌تر، مصمم‌تر، نیرومندتر، و متحدتر مىسازد.[۴]
حضرت امام صادق علیه‌السّلام فرمود: «مَکْتُوبٌ فِی التَّوْرَاهِ الَّتِی لَمْ تُغَیَّرْ؛ أَنَّ مُوسى عَلَیْهِ السَّلَامُ سَأَلَ رَبَّهُ، فَقَالَ: یَا رَبِ، أَ قَرِیبٌ أَنْتَ مِنِّی فَأُنَاجِیَکَ، أَمْ بَعِیدٌ فَأُنَادِیَکَ؟ فَأَوْحَى اللَّهُ- عَزَّ وَ جَلَّ- إِلَیْهِ: یَا مُوسى، أَنَا جَلِیسُ مَنْ ذَکَرَنِی…»[۵]؛
در آن توراتى که دست نخورده (و مانند این تورات فعلى که تحریف شده نیست) نوشته شده است که موسى علیه السّلام از خداوند پرسشى نموده، عرض کرد: پروردگارا آیا تو به من نزدیکى تا با تو آهسته راز گویم یا از من دورى تا فریادت کنم؟ خداى عزّ و جلّ به او وحى فرمود: اى موسى من همنشین آن کسم که مرا یاد کند.
تنها با یادکردن پروردگار متعال است که می‌توان به مقام همنشینی با او رسید که شاید بزرگ‌ترین برکت این همنشینی آرامش و اطمینان قلب مومن در برابر ناملایمات و مصائب دنیا باشد. همان‌طور که وعده فرمود: «أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوب»[۶] آگاه باشید که تنها به یاد خدا دل‌ها آرام می‌گیرد.
یاد ولیّ خدا، جلوه‌ی یاد خدا
امام زمان علیه‌السلام حجت الهی و خلیفه او در زمین و مرآت صفات الهی است؛ یعنى همان انسان کاملی که، آینه تمام‌نمای صفات حق است. انسان کامل، خلیفه اللّه است، و خلیفه باید به صفات مستخلف عنه و در حکم او باشد. پس وجود انسان کامل ظرف همه حقائق و خزائن اسماء اللّه است. [۷]
از آنجاکه امام مظهر اسماء و صفات خداوندی است، هر که او را یاد کند امام هم او را یاد خواهد فرمود. البته بین این دو یادکرد تفاوت کیفی بلندی است. هرگاه امام علیه‌السلام کسی را از خاطر شریف خود بگذراند، او به مرحله ولایت خاصه‌ی خداوندی راه یافته است. این ولایت و نظارت ویژه، موجب برکت، حرکت، و رشد واقعی تا رسیدن به اوج کمال انسانی خواهد بود.[۸]
بنابراین همان‌طور که خداوند از بندگان ذاکر خویش یاد می‌کند و خود را همنشین ایشان معرفی می‌کند، رابطه امام زمان علیه‌السلام نیز با شیعیان و محبینی که همواره به یاد ایشانند اینگونه خواهد بود. گرچه عنایت و یاد حضرت شامل حال عموم شیعیان خواهد بود؛ چرا که فرمودند:
«إِنَّا غَیْرُ مُهْمِلِینَ لِمُرَاعَاتِکُمْ وَ لَا نَاسِینَ لِذِکْرِکُمْ وَ لَوْ لَا ذَلِکَ لَنَزَلَ بِکُمُ اللَّأْوَاءُ وَ اصْطَلَمَکُمُ الْأَعْدَاء»[۹]؛
ما در رعایت حال شما کوتاهى نمىکنیم و یاد شما را از خاطر نبردهایم، و اگر جز این بود از هر سو گرفتارى به شما رو مىآورد و دشمنان، شما را از میان می‌بردند.
اما اگر کسی طالب عنایات خاص ایشان و همنشینی با حضرتش باشد، سعی او بر این خواهد بود که دمی از یاد ایشان غفلت نکند. چرا که ذکر و یاد از حجت خدا، مهمترین قدم برای بهره‌مندی از عنایات و توجهات خاص ایشان است و مقدمه‌ای خواهد بود برای انجام دیگر وظایف منتظران از جمله، دعا برای سلامتی و فرج ایشان، توسل به ایشان، ترک معصیت به جهت نرنجاندن ایشان، انجام اعمال صالح و توجه به حاضر و ناظر بودن امام علیه‌السلام و… باشد.
البته تردیدی وجود ندارد که یاد کردن پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و ائمه معصومین علیهم‌السلام نیز از مصادیق ذکرُالله و عبادت پروردگار است. آن‌گونه که پیامبر اکرم صلی الله و علیه و آله فرمودند: ذِکْرُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عِبَادَهٌ وَ ذِکْرِی عِبَادَهٌ وَ ذِکْرُ عَلِیٍ عِبَادَهٌ وَ ذِکْرُ الْأَئِمَّهِ مِنْ وُلْدِهِ عِبَادَهٌ .[۱۰]
از امام باقر علیه السلام نیز نقل شده که فرمودند:
«إن ذکرنا من ذکر الله إنا إذا ذکرنا ذکر الله»[۱۱]. به راستى که یاد ما هم یاد خدا است، به راستى چون ما یاد شویم، خدا یاد شود.
معرفت، اولین گام به سوی یاد امام
همان‌طور که در معنای لغوی واژه «ذکر» اشاره شد؛ تذکر و یادآوری هنگامی به کار می‌رود که انسان از قبل به آن موضوع شناخت پیدا کرده باشد. بنابراین می‌توان گفت؛ شناخت و معرفت نسبت به امام زمان علیه‌السلام مقدم بر یاد حضرت است.
درباره ضرورت کسب معرفت ائمه معصومین علیهم‌السلام در یکی از روایات مشهور شیعه و سنی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله اینگونه آمده است که فرمودند: «مَن مات و لم یعرف امام زمانِه، ماتَ میته جاهلیّه؛ هر کسی بمیرد در حالی که امام زمان خود را نشناخته باشد، به مرگ جاهلی مرده است».[۱۲]
بنابراین کسب معرفت نسبت به حضرت برای همگان لازم است و حداقل معرفت واجب نسبت به امام زمان علیه‌السلام اول، شناخت ایشان به نام؛ و دوم، اعتقاد به فضایل کریمه و اوصاف ایشان است.
به فرموده علامه جوادی آملی: «آن‌کسی که امام را به ولی الله، خلیفه الله، انسان کامل معصوم و آن‌که اطاعتش از سوی خداوند واجب شمرده شده است، بشناسد؛ و بداند که امام زنده و حاضر است و اعمال ما را می‌بیند و در قیامت صاحب مقام شفاعت است؛ از برکات و آثار بی نظیر معرفت امام بهره‌مند می‌شود و به کمال زندگی معقول باریافته و از نقصان مرگ جاهلی می‌رهد.»[۱۳]
یاد کردن مکرر از ایشان خصوصا آنگاه که با ترک معاصی و انجام اعمال صالح و دعا برای ایشان همراه است، موجب جلب عنایات ویژه حضرت و هدایت‌های باطنی فرد و بالا بردن مراتب معرفت او در مسیر شناخت بهتر امام زمان علی‌السلام، خواهد شد
از آنجا که شناخت و معرفت حضرت مقدمه و اساس یادکردن از حضرت است، هرچه شناخت ما نسبت به خصایص و مقامات ایشان بیش‌تر باشد یاد کردن ما از ایشان نیز قوی‌تر و عمیق‌تر و پیوسته‌تر خواهد بود و چه بسا که معرفت عمیق نسبت ایشان موجبات غفلت از غیرحضرتش را فراهم کند به گونه‌ای که تمام وجود ذاکر مملو از محبت ایشان شده و از تمام رفتار و گفتار او آثار یاد امام علیه‌السلام نمایان باشد. همان‌طور که امیرالمومنین علیه‌السلام درباره آثار یاد اهل بیت علیهم السلام فرمودند: «ذِکْرُنَا أَهْلَ الْبَیْتِ شِفَاءٌ مِنَ الْوَعْکِ وَ الْأَسْقَامِ وَ وَسْوَاسِ الرَّیْبِ وَ حُبُّنَا رِضَى الرَّبِّ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى»؛ یاد کردن ما اهل بیت، براى دردها و بیماریها و وسوسههاى شک آمیز، شفاست و دوست داشتن ما، خشنودى خدا را به دنبال دارد و کسى که گوش به فرمان ماست و در راه و طریقه ما گام بر مىدارد فرداى قیامت در فردوس برین با ماست.[۱۴]
راه جلب عنایات ویژه امام زمان
کلام آخر اینکه، همواره بین معرفت امام و یاد حضرت رابطه‌ی هم‌افزایی وجود خواهد داشت؛ یعنی همان‌گونه که شناخت بیش‌تر از محبوب و ویژگی‌های عالی و اوصاف برترش، یاد و ذکر حضرتش را در قلب‌ها افزایش می‌دهد، یاد کردن مکرر از ایشان خصوصا آنگاه که با ترک معاصی و انجام اعمال صالح و دعا برای ایشان همراه است، موجب جلب عنایات ویژه حضرت و هدایت‌های باطنی فرد و بالا بردن مراتب معرفت او در مسیر شناخت بهتر امام زمان علیه السلام، خواهد شد.
پی‌نوشت:
۱. ر.ک، ترجمه مفردات راغب، ج۲، ص: ۱۰ و۱۱
۲. قاموس قران،ج۳، ص ۱۵
۳. بقره: ۱۵۲
۴. تفسیر نمونه، ج۱، ص: ۵۱۳
۵. کافی، شیخ کلینی، ج۴، ص: ۳۶۱
۶. الرعد : ۲۸
۷. هزار و یک کلمه، آیت الله حسن زاده آملى، ج۱، ص: ۱۶۸
۸. سودای روی دوست، مرتضی آقاتهرانی، ص۶۸
۹. بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج۵۳، ص: ۱۷۴
۱۰. الإختصاص؛شیخ مفید ؛ص۲۲۴
۱۱. اصول کافى، ج ۲، ص ۱۸۶، ح ۱
۱۲. بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۲، ص۱۸۴
۱۳. امام مهدی موجود موعود،جوادی آملی،ص۴۴
۱۴. تحف العقول / ترجمه حسن زاده، ص: ۱۸۵
مهدیه سعیدی نشاط
بخش مهدویت تبیان
