شهدای انقلاب اسلامی ایران، افرادی هستند که در دوران انقلاب اسلامی ایران و در دفاع از ارزش‌های انقلاب و اسلام، جان خود را فدا کردند. این شهدای بزرگوار، با ایمان و عشق به مبادی دینی و انقلابی، در مقابل قدرت‌های استکباری و ظالمانه، به دفاع از حقیقت و عدالت پرداختند.
شهیدان انقلاب اسلامی ایران، به دلیل شجاعت، استقامت و تضحیت خود، یکی از مهمترین نمادهای انقلاب و حرکت اسلامی در جهان شناخته می‌شوند. همچنین، شهدای انقلاب اسلامی ایران، نمادی از تلاش برای آزادی و استقلال ملت‌های غیرمستعمره در سراسر جهان هستند.
شهیدان انقلاب اسلامی ایران، شامل افرادی با شخصیت‌های مختلف بودند که از همه قشرهای جامعه تشکیل شده بودند. این شهدا، از جمله مردان و زنان، جوانان و پیران، مردم عادی و نخبگان بودند که با همت و تلاش خود، در دفاع از انقلاب اسلامی و مبادی دینی، به شهادت رسیدند.
شهدای انقلاب اسلامی ایران، نمادی از پایداری و استواری ملت ایران در برابر تلاش‌های خارجی برای تحقیر و ظلم به مردم ایران هستند. این شهدا، با تضحیت خود، به دنبال حفظ استقلال و آزادی ملت ایران بودند و تلاش می‌کردند تا به کشورشان یک جایگاه محترم در جهان بخشیده شود.
با وجود اینکه شهیدان انقلاب اسلامی ایران، در دفاع از ارزش‌های دینی و ملی خود فداکاری کردند، اما همچنان در قلب مردم ایران و جهان، به عنوان نمادی از شجاعت و تضحیت خود جاودانه مانده‌اند. این شهدا، نشان دهنده این هستند که در برابر ظلم و استکبار، هیچ‌گاه نباید از تلاش برای دفاع از حقیقت و عدالت دست برداریم.
انقلاب اسلامی ایران
انقلاب اسلامی ایران، یکی از مهمترین و پربحث و گفت‌وگو شده‌ترین رویدادهای قرن بیستم است. این انقلاب در سال ۱۳۵۷ با شروع جنبشی علیه رژیم پهلوی آغاز شد و در سال ۱۳۵۸ با کودتای نظامی به پایان رسید.
در دوران پهلوی، حکومت شاه، با حمایت و دخالت غرب در امور داخلی کشور، موجبات بروز اعتراضات و جنبش‌های مردمی را فراهم کرد. در این بین، جنبش‌های مختلفی در کشور شکل گرفت که عده‌ای از آنها جنبش‌های دمکراتیک و عده‌ی دیگر جنبش‌های تشددگرایانه بودند.
جنبش اسلامی نیز یکی از جنبش‌های مذهبی بود که در طول دهه ۶۰ میلادی شکل گرفت. این جنبش، به رهبری امام خمینی، با هدف تحقق اهداف دینی و سیاسی خود، به مبارزه با حکومت پهلوی پرداخت. در این راستا، جنبش اسلامی با تشکیل گروه‌های مختلف، اعتصابات، تظاهرات و جنگ نرم، به مبارزه با حکومت پهلوی پرداخت.
در سال ۱۳۵۷، با شروع جنبش‌های مردمی و تظاهرات ضدپهلوی، حکومت پهلوی در برابر اعتراضات مردمی ناتوان شد و در نهایت در ماه بهمن همان سال، شاه را به تبعید در خارج از کشور مجبور کرد. این اتفاق، به عنوان پایان حکومت پهلوی و آغاز جمهوری اسلامی ایران به تاریخ وارد شد.
بعد از سقوط حکومت پهلوی، امام خمینی به عنوان رهبر جمهوری اسلامی ایران منصوب شد. در دوران حکومت جمهوری اسلامی، قوانین شرعی و اسلامی به عنوان قانون اساسی کشور تصویب شد و مقررات اسلامی در حکومت و اجتماع ایران پیاده شد.
همچنین، در دوران حکومت جمهوری اسلامی، تغییرات بزرگی در سیاست خارجی کشور رخ داد. ایران به عنوان یک کشور اسلامی، با رعایت اصول دینی، سیاست خود را به سمت استقلال و مقاومت در برابر قدرت‌های بزرگ جهان هدایت کرد.
با توجه به تأثیرات گسترده‌ای که انقلاب اسلامی بر سیاست، فرهنگ و اقتصاد ایران داشت، این رویداد به عنوان یکی از مهمترین و تأثیرگذارترین رویدادهای تاریخ ایران و جهان شناخته می‌شود.
حر انقلاب
طیب به دلیل طرفداری از بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران به زندان افتاد به همین دلیل مورد توجه ویژه محافل مذهبی و روحانیون قرار داشت حتی امام خمینی نیز به مرحوم طیب توجه داشت.
«طیب» نامی آشنا در میان شهدای انقلاب است. او تا پیش از تحولش بارها به جرم چاقوکشی به زندان افتاده بود و یک بار هم به بندرعباس تبعید شده بود. در مراسم جشن تولد پسر محمدرضا پهلوی، «تمام چهار راه مولوی تا شوش را فرش پوش کرد و طاق نصرت بست». به دلیل اقداماتی که در ۲۸ مرداد به نفع تاج و تخت انجام داده بود، همواره مورد توجه محمدرضا پهلوی بود و حتی یک طپانچه از شاه هدیه گرفته بود.
خشونت و اعمال زور از ویژگی‌های زبانزد شخصیتی و دلیل معروفیت طیب بود. او از جوانی به ورزش‌های باستانی و زوردخانه‌ای علاقه زیادی داشت. به همین دلیل بدنی ورزیده داشت و بزن بهادر و اهل دعوا بود. حضور مستمر او در زورخانه‌های جنوب شهر از جمله زورخانه اصغر شاطر در خیابان انبار گندم نزدیکی میدان شوش تهران، زورخانه رضا کاشفی در بازارچه سعادت حوالی باغ فردوس محله مولوی، زورخانه‌هایی در محله‌های پاچنار بازار بزرگ و محله نظام‌آباد تهران و زورخانه شعبان جعفری معروف به شعبان بی مخ در محله سنگلج تهران کم‌کم آوازه اش را بر سر زبانها انداخت.
شهید طیب حاج رضایی را «حُر» انقلاب لقب دادند. او به زیر بیرق امام حسین پناه برد. طیب در دل عشق حسین را داشت. در اواخر سال ۱۳۴۱ و اوایل ۴۲، طیب دچار تحول درونی شد و بارها دوستان و آشنایان از دهانش شنیده بودند که گفته بود: «خدایا پاکم کن، خاکم کن» و سرانجام در ۱۱ آبان ۴۲ اینگونه شد.
از سال ۱۳۲۶ خورشیدی و پس از تشرف به کربلا و زیارت امام حسین به جرگه مریدان سالار شهیدان پیوست. وی نخست در محله قدیمی صابون پزخانه، بازارچه حاج غلامعلی در انتهای باغ فردوس خیابان مولوی در منزلش تعزیه داری حسینی را شروع کرد. بعدها به دلیل محدودیت مکان از بازارچه حاج غلامعلی نقل مکان کرد و به حوالی خیابان خراسان تغییر منزل داد و با توسعه عزاداری حسینی در ایام محرم تکیه مفصلی در داخل بنگاه حاج علی نوری واقع در خیابان ری در کنار انبار گندم برپا کرد.» البته رفت و آمد به منزل آیت الله کاشانی و آقامجتبی تهرانی و برخی دیگر از مراجع تشییع تاثیر بسزایی در تغییر و تحول عاطفی و اعتقادی طیب داشت.
طیب به دلیل طرفداری از بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران به زندان افتاد به همین دلیل مورد توجه ویژه محافل مذهبی و روحانیون قرار داشت حتی امام خمینی نیز به مرحوم طیب توجه داشت.
ابوالقاسم بیدگلی که در سال ۱۳۴۲ در زندان قصر مشغول خدمت بوده و طی آن امام خمینی را در روز اول بازداشت و نیز شهیدان طیب حاج‌رضایی و حاج اسماعیل رضایی را نیز پس از دستگیری تا گاهِ اعدام، از نزدیک دیده است، روایت می‌کند: «موقع اعدام هم طیب شاد و خندان بود. زن و بچه‌هایشان هم پشت نرده ایستاده بودند و اطراف‌شان پر بود از نیروهای امنیتی! یادم هست سرهنگ احترامی ناراحت بود و گریه می‌کرد! موقعی که سربازها چمباتمه زدند که شلیک کنند، طیب داشت می‌خندید! یادم هست هشت تیر شلیک شد و چشم‌هایم سیاهی رفتند. همه ناراحت بودند، غیر از سرهنگ جعفری و ستوان توفیقی که مسئول آتش بود و مدتی بعد موقع پرواز در سد کرج افتاد و مرد و به قول عباس ستاره به سزای عملش رسید.»
