جایگاه تفکر نزد حکما و عرفای ایرانی از اعصار کهن تا امروز نشانگر عمق و ژرفای توجه مردمان این سرزمین به اهمیت خرد و خردورزی است، اما این خردمندی و عقل گرایی را نباید با عقل مندی و منطق گرایی ارسطویی (یا به عبارت دیگر یونانی) مقایسه کرد.

در تفکر ایرانی شاهدیم خرد ایرانی در سایه توجه به معنویت و روحانیت با جلوه ای از کشف و شهود همراه است تا بتوان بر آن لفظ «خرد مینوی» را اطلاق کرد. به بیان دیگر زمانی خرد، خردی بهشتی است که از فره بهره مند باشد یا به تعبیری دیگر تجلیات معنویه و نوریه ایزدی بر او تابیده باشد تا در سایه تفکر و استمداد از باطن نوریه غیبه تمییز درست از نادرست و در معنای حقیقی اهریمنی از مینوی دهد.