بدون شک هر فرد عاقل و حکیمى که کارى انجام میدهد، هدفى براى آن در نظر دارد، و از آنجا که خداوند از همه عالمتر و حکیمتر است، این سوال پیش میآید که او چرا انسان را آفرید؟ آیا کمبودى داشت که با آفرینش انسان بر طرف میشد؟ آیا نیازى داشته که ما را براى پاسخگویى به آن نیاز آفریده باشد؟ از طرفی میدانیم که وجود خداوند متعال از هر جهت کامل بوده و جمیع کمالات را دارد و غنى بالذات است. پس طبق مقدمه اول باید قبول کنیم که او هدفى داشته و طبق مقدمه دوم باید بپذیریم که هدف او از آفرینش انسان چیزى نیست که سودی برای خود او داشته باشد و بازگشتش به ذات مقدس باشد. بنابراین باید این هدف را در بیرون ذات او جستجو کرد، هدفى که به خود مخلوقات باز میگردد و مایه کمال خود آنها است.