در آیه ۶۲ مریم درباره بهشتیان می خوانیم: “ولهم رزقهم فیها بکره وعشیا: هر صبح و شام روزی آنها در بهشت مقرر است”. از آیات قبل از این آیه به خوب استفاده می شود که این توصیف درباره بهشت آخرت است که از آن تعبیر به «جنات عدن» شده به بهشت برزخی، حال این سوال پیش می آید که مطابق آیات دیگر قرآن بهشتیان هرچه بخواهند از مواهب و روزیها در هر ساعت و هر زمان برای آنها مهیا است، این چه موهبتی است که هر صبح شام به آنها اعطا می شود؟ مسلما این مواهب جدید و تازه مادی و معنوی است که در این دو وقت به آنها داده می شود، و طبعا به مقامات بالاتری سوق داده خواهند شد. در این زمینه حدیث پرمعنایی از پیغمبر اکرم (ص) نقل شده که مطلب را روشن می سازد، می فرماید: «و تاتیهم طرف الهدایا من الله تعالی لمواقیت الصلاه التی کانوا یصلون فیها فی الدنیا، تسلم علیهم الملائکه: هدایای نخبه و جالب از سوی خداوند بزرگ در اوقاتی که در دنیا نماز می خواندند به آنها می رسد، و فرشتگان به آنها سلام و درود می فرستد».

می گویند قبل از «پاستور» دانشمند معروف فرانسوی کسی به یقین نمی دانست که دامنه‌ حیات‌ و زندگی‌ تا کجا گسترده است؛ همه خیال مـی کردند زنـدگی‌ در‌ هـمین دایره محدودی است که بـا چـشم مـی‌بینیم و جانوران و گیاهانی کوچک و بزرگ در آن دیده می‌شود.

ولی پاستور به کمک‌ آزمایشها‌ و تجسسات‌ علمی روزنه‌ای به جهان عجیبی که میلیون ها میلیون جاندار در آن‌ زندگی مـی‌کنند در بـرابر چـشم دانشمندان گشود و پس از او میکروسکپ های نیرومند که قدرت دید انـسان را چـند‌ هزار‌ مرتبه‌ زیادتر می کند به کلی پرده از این جهان اسرارآمیز برداشت، دنیائی خاموش‌ اما‌ پر از فعالیت و جنب‌وجوش که جاندارانی به اشکال و حرکات گـوناگون در آن در گـردشند یـک قطره ی آب‌ برای‌ آنها‌ حکم دریاچه‌ای را دارد و ذرات غبار معلق در فضا هـواپیماهای غول پیکری‌ برای‌ آنها‌ محسوب می گردد، در یک منزل کوچک که چند نفر بیشتر نمی‌توانند زنـدگی کـنند میـلیونها از آنها در یک گوشه آن سکنی دارند‌ و کسی‌ هم خبر ندارد!

این جانداران کوچک که‌ به همین‌ مـلاحظه‌ آنـها را «میکرب» می نامند بعضی زیان- بخش‌ و بعضی‌ سودمندند، ولی اگر تعجب نکنید همه آنـها – بـدون اسـتثناء – برای زندگی ما ضرورت‌ داشته‌ و در رشد و نمو و بقاء ما‌ نقش‌ مؤثری دارند‌ چنانکه‌ شرح‌ آن ـ را خـواهیم دانـست.

سوره انبیاء آیه «اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ وَهُمْ فِی غَفْلَهٍ مُعْرِضُونَ». قیامت نزدیک شد … . چه اتفاقی افتاده است که بیانگر نزدیک‌تر شدن قیامت و باعث ترس و توجه بیشتر مردم به قیامت باشد؟ از روزی که این آیه نازل شده، صدها سال و ده‌ها نسل گذشته است، اما قیامت به وقوع نپیوسته است!)

نفرموده است که قیامت نزدیک شد [اگر چه این مفهوم را نیز می‌رساند]، و به فرض که مفهوم همین باشد، زمان نداده است و یا مدتی برای تعیین نزدیکی یا دوری بیان نداشته است که بگوییم: چند قرن گذشت، پس چرا نرسید؟

«اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ»، یعنی: حساب به مردم نزدیک شد، نه این که مردم به آن نزدیک شدند. چرا که مردم طالب و خواهان نیستند و همچنان از آن غافل هستند (فِی غَفْلَهٍ مُعْرِضُونَ)، اما «حساب» طالب مردم است و به آنان نزدیک می‌شود. مثل مرگ که در سوره جمعه می‌فرماید: «این مرگی که شما از آن فرار می‌کنید، او شما را ملاقات خواهد کرد».

اصول دین پایه‌های اعتقادی دین است که نخست باید به آن‌ها ایمان آورد و سپس به فروعی که از آن بر خواسته‌است پای‌بند بود. اصول دین مربوط به اعتقاد است و فروع دین مربوط به عمل.

اصول دین، توحید، نبوت و معاد پایه‌های اعتقادی ادیان را شامل می‌شود؛ و در زبان‌ها، زمان‌ها و اقوام مختلف صور متفاوتی به خود گرفته است

* توحید: به معنای یگانگی خداوند متعال است.

عالم مردگان از جمله عوالمی است که همواره وقتی با آن مواجه می‌شویم سؤالات و ابهامات بسیاری برای ما به وجود می‌آید و هر فردی علاقه دارد بیشتر از این عالَم بداند چراکه مرگ از جمله مباحثی است که هر فردی روزی با آن دست به گریبان خواهد شد.

آنچه در ادامه می‌خوانید بخش نخست از سلسله مباحثی است که به طرح پرسش و پاسخ درباره مرگ و معاد می‌پردازد و از کتاب «عالم برزخ؛ عالم حیات و زندگی» نوشته حجت‌الاسلام اسدالله محمدی‌نیا از پژوهشگران حوزه علمیه قم عنوان می‌شود: