یا موسی! خدا لطف کرده و معرفت نسبت به خودش را در این منطقه به من داده است، در این منطقه همه بت پرست هستند و به لطف او تنها من خدا پرست هستم، با این وصف می‌خواهی که شاکر خدا نباشم؟!
مرحوم محدث قمی، صاحب مفاتیح الجنان در کتاب سفینه البحار روایتی بسیار
زیبا آورده است؛ روزی حضرت موسی به خداوند متعال عرضه داشت که خدایا، عابدترین بنده ات را به من نشان بده. آدرسی به او داده شد تا بتواند عابدترین بندگان خدا را ببیند.
موسی
به آن آدرس رفت و دید که فردی فلج است که جزامی و بیماری برص هم داشت. اول
شک کرد که آیا عابدترین مردم چنین انسانی است؟ چرا که در نظر او عابدترین
انسان ها علی القاعده باید جانمازش پهن باشد و شب و روز در حال نماز و راز و
نیایش باشد. پرسید خدایا من درست آمدم؟
جبرئیل نازل شد و گفت: موسی شک
نکن، این فرد از عابدترین مردم است که همین الان هم من مأمور شده ام
چشمانش را از او بگیرم. موسی که شاهد این صحنه ها بود، می بینید که وقتی
فرد نابینا شد سرش را رو به آسمان کرد و خدا را با لفظ یا “بارّ و یا وصول؛ کسی که خیلی به من خوبی کردی و خیلی به من صله و نعمت داده ای“، یاد کرد.
در
این لحظه موسی تعجب کرد و جلو رفت و گفت: من موسی پیامبر مستجاب الدعوه
خدا هستم. اگر حاجتی داری به من بگو که من به درگاه خدا واسطه شوم تا دعایت
مستجاب شود. آن فرد تشکرد کرد و گفت؛ خدا هر چه را به لازم و در
خیر و صلاح من بوده به من داده است. موسی عرضه داشت که خدا چه چیزی به تو
داده، ظاهرت را هم گرفته است؛ فلج و جذامی و پیسی،چشم هایت را هم گرفته
است!
رو کرد به موسی و گفت: یا
موسی! خدا لطف کرده و معرفت نسبت به خودش را در این منطقه به من داده است،
در این منطقه همه بت پرست هستند و به لطف او تنها من خدا پرست هستم، با
این وصف می خواهی که شاکر خدا نباشم؟!
و این جا بود که موسی فهمید چرا این پیرمرد فلج، کور،جزامی و کسی که به بیماری پیسی گرفتار است، عابدترین بندگان نزد خداوند است.
حال من و شما از این داستان برای زندگی هایمان چه عبرتی می توانیم داشته باشیم؟ آیا من و شما در چنین شرایطی باز هم شاکر نعمتهایی که داریم و در بسیاری مواقع خیلی هم توجه نمی کنیم هستیم؟ نگاهمان را که نسبت به همه اتفاقات عالم زیبا کنیم خواهیم دید که به راحتی می توانیم همه چیز را زیباتر ببینیم و آن وقت است که این باور روز به روز در ما قوی و قوی تر می شود که “هر چه از دوست رسد، نیکوست”
منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن
منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن
وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن
