اگر در زندگی انسان روح دعا کردن حاکم نباشد، اگر انسان با دعا سر و کار نداشته باشد، دست عنایت خدای متعال از او برداشته می شود و کسی که خدا به او توجه نکند و عنایتی به او نداشته باشد، روزگارش تیره تر از شب تار است و سقوط او حتمی است.
خداوند متعال در چندین آیه از قرآن کریم، انسانی که اعراض از دعا دارد را تهدید می‌کند و می‌فرماید اگر کسی دعا نکند، به جهنّم خواهد رفت و در جهنّم خوار و ذلیل خواهد شد:
«وَ قالَ ربُّکُمُ ادعُونِی اَستَجِبْ لَکُمْ إِنَّ الَّذینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبادَتی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرینَ»
یعنی کسانی که از عبادت خدا رویگردان هستند و کسانی که حال دعا ندارند، اعراض از صحبت کردن و دعا و ارتباط با خدا دارند، در قیامت در حالی که خوار و ذلیل هستند، وارد جهنّم می شوند.
این مطلب خیلی مهم است، همان طور که دعا کردن پاداش دنیوی و اخروی دارد، اعراض از دعا نیز عقاب خداوند را در پی خواهد داشت.
در آیۀ دیگر می فرماید:
«قُلْ ما یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکُمْ»
یعنی اگر دعای شما نبود، خداوند به شما توجه و اعتنایی نداشت.
اگر در زندگی انسان روح دعا کردن حاکم نباشد، اگر انسان با دعا سر و کار نداشته باشد، دست عنایت خدای متعال از او برداشته می شود و کسی که خدا به او توجه نکند و عنایتی به او نداشته باشد، روزگارش تیره تر از شب تار است و سقوط او حتمی است.
لذا پیامبر اکرم«صلی الله علیه و آله و سلم» در حال سجده و در حال تضرّع و زاری مرتب می فرمودند:
«إلهی لاتَکِلنی الی نَفسی طَرفَه عَینٍ أبدا»،
خدایا به اندازۀ چشم به هم زدنی من را به حال خود وا گذار نکن.
آیۀ دیگری که تهدید بسیار مهمی برای یأس از رحمت خداوند به شمار می رود، می فرماید:
«وَ لاتَایئَسوا مِن روح الله إنَّهُ لایَایئَسُ مِن روح الله الا القَومِ الکافرون»
یعنی از رحمت بی انتهای خدا ناامید نباشید، که هرگز جز کافران هیچ کس از رحمت خدا ناامید نمی شود.
بنابراین بنده نباید از رحمت بی مقدار خدا و استجابت دعا مأیوس باشد. همیشه باید با حالت امیدواری دعا کند. انسان باید بداند که دعا کردن خیلی پاداش و نتیجه دارد. یأس و ناامیدی از رحمت خدا گناهش در سر حد کفر است.
