آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی در تفسیر نمونه در بخش نکته‌ها ذیل آیه ۷۰ سوره مبارکه «اسراء» به جایگاه انسان در نزد خداوند بزرگ اشاره کرده است که متن آن را در ادامه  مشا هده می کنید . برای پاسخ دادن به این سوال که آیا همه ی آدمیان و انسانها از فرشتگان برتر و بالاتر هستند؟ با ما همراه باشید.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
«وَ لَقَدْ کَرَّمْنا بَنِی آدَمَ وَ حَمَلْناهُمْ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ رَزَقْناهُمْ مِنَ الطَّیِّباتِ فَضَّلْناهُمْ عَلى کَثِیر مِمَّنْ خَلَقْنا تَفْضِیلاً ؛ ما آدمى زادگان را گرامى داشتیم و آنها را در خشکى و دریا، (بر مرکب‌هاى راهوار) حمل کردیم،و از انواع روزى‌هاى پاکیزه به آنان روزى دادیم و آنها را بر بسیارى از موجوداتى که خلق کرده‌ایم، برترى بخشیدیم». (اسراء/ ۷۰)

آن گونه که از آیات ۱ تا ۴ سوره الرحمن استفاده مى شود ، یکى از مهم‏ترین نعمت‏هاى الهى بعد از نعمت آفرینش ، نعمت بیان است. در این آیات آمده است: “خداى رحمان، قرآن را یاد داد ، انسان را آفرید ، به او بیان آموخت .”

سخن گفتن به حسب عادت مسأله ساده‏اى به نظر مى رسد اما با کمی تأمل ،می فهمیم که این امر از پیچیده‏ترین و ظریف‏ترین اعمال انسانى است .در قیامت از مسئولیّت زبان سؤال مى شود . در سوره بلد آیات ۸ و ۹ مى فرماید : ” آیا دو چشمش ندادیم ، و زبانى و دو لب .” و بعد می فرماید : ” و هر دو راه‏[ خیر و شر، را بدو نمودیم) ، از این آیات می توان این مطلب را فهمید ، که زبان یکى از ابزارهدایت است .

بدون شک هر فرد عاقل و حکیمى که کارى انجام می‌دهد، هدفى براى آن در نظر دارد، و از آن‌جا که خداوند از همه عالم‌تر و حکیم‌تر است، این سوال پیش می‌آید که او چرا انسان را آفرید؟ آیا کمبودى داشت که با آفرینش انسان بر طرف می‌شد؟ آیا نیازى داشته که ما را براى پاسخ‌گویى به آن نیاز آفریده باشد؟ از طرفی می‌دانیم که وجود خداوند متعال از هر جهت کامل بوده و جمیع کمالات را دارد و غنى بالذات است. پس طبق مقدمه اول باید قبول کنیم که او هدفى داشته و طبق مقدمه دوم باید بپذیریم که هدف او از آفرینش انسان چیزى نیست که سودی برای خود او داشته باشد و بازگشتش به ذات مقدس باشد. بنابراین باید این هدف را در بیرون ذات او جستجو کرد، هدفى که به خود مخلوقات باز می‌گردد و مایه کمال خود آن‌ها است.

زندگی را همان زنده بودن معنا کنیم،یعنی نفس کشیدن ،خوردن،خواببدن و…اگر زندگی بدین معنا را بپذیریم درواقع زندگی ما اجباری است،چرا که ما به اختیار خود نفس نمی کششیم ، ما مجبوریم برای زنده ماندن بخوریم وبخوابیم وهرگاه خدا خواست این زنده بودن را از ما می گیرد وما به سوی او باز می گردیم “انا لله و انا الیه راجعون”

علت غایی و هدف نهایی خلقت کائنات و پیدایش موجودات، انسان است. در حدیث قدسی آمده است که خداوند فرمود: “ای فرزند آدم همه چیز را برای تو آفریدم و تو را برای خودم.”

هدف از خلقت انسان هر چه که باشد، نتیجه اش به خود او بر می گردد، نه به خداوند که او غنی مطلق است و ممکنات از جمله انسان محتاج او هستند.

امیر المؤمنین (ع) در خطبه معروف همام در این باره می فرماید: “«خداوند سبحان هنگام آفرینش خلق از طاعت و بندگیشان

از نظرگاه عقل اساساً اصل آفرینش یک گام تکاملی عظیم است، زیرا چیزی را از عدم به وجود آوردن، و نیستی را هستی دادن، و صفر را به مرحله عدد رساندن است، تمام برنامه‌های دینی و الهی بعد از گام اول در ادامه و راستای همین مسیر، و پی نمودن راه تکامل می‌باشد.

یکی از سوالات اساسی و مهمی که انسان همواره به دنبال یافتن جواب آن است، این است که انسانی که نه به دنیا آمدنش دست خودش بوده است و نه از دنیا رفتنش پس ماموریتش در این دنیا چه بوده است و برای چه آفریده شده است؟

علت غایی و هدف نهایی خلقت کائنات و پیدایش موجودات، انسان است. در حدیث قدسی آمده است که خداوند فرمود: “ای فرزند آدم همه چیز را برای تو آفریدم و تو را برای خودم.”

هدف از خلقت انسان هر چه که باشد، نتیجه اش به خود او بر می گردد، نه به خداوند که او غنی مطلق است و ممکنات از جمله انسان محتاج او هستند.

امیر المؤمنین (ع) در خطبه معروف همام در این باره می فرماید: “«خداوند سبحان هنگام آفرینش خلق از طاعت و بندگیشان  بی نیاز و از معصیت و نافرمانی آنها ایمن بود؛ زیرا معصیت گناهکاران او را زیان ندارد و طاعت فرمانبرداران سودی به او نمی رساند”، بلکه غرض از امر به طاعت و نهی از معصیت سود بردن بندگان است و اگر با دقت و تعقل به خلقت انسان بنگریم در می یابیم که خداوند رسیدن به خودش را هدف خلقت انسان قرار داده است.

شخصی سوال کرد: یابن رسول الله! پروردگار برای چه مارا خلق کرده است؟ برای اینکه به واسطه ی تخلق عملی پرواز کنید و از ملائکه بالاتر روید که ملائکه خدمت گذار شما شوند، که حضرت فرمودند: “الملائکه خدام شیعتنا”یعنی ملائکه خدمتگذار شیعیان ما هستند.