مومن زرنگ و باهوش است. انسان زرنگ از هر موقعیتی بیشترین استفاده را از آنِ خود می‌نماید. از تهدیدها فرصت می‌سازد. از ناخوشی‌ها و نامرادی‌ها نه تنها شکایت نمی‌کند بلکه با نگاهی خوشبینانه و دلی دریایی و قلبی شاکر، ضمن طی کردن مسیر خروج از مشکلات، بیش از اینکه خارهای پیشِ پا را ببیند گل‌های زیبا و معطر را دیده و تا آنجا که بتواند از آنها می‌چیند.
در مسیر زندگی، یکی از کارهایی که اجر و پاداش فراوانی دارد، خدمت و رسیدگی به بیماران است. چرا که خداوندِ مهربانتر از مادر، به بیماران توجه خاصی داشته و ایام بیماری بندگان مومنش را به صورت ویژه حساب می‌کند. تحمل درد و بیماری آنان را عبادت به حساب آورده و چندین برابر به آنان پاداش می‌دهد. امام باقر علیه السلام فرمودند:
تب یک شب با عبادت یک سال و تب و درد یک شب با عبادت شصت سال و در سه شب با عبادت هفتاد سال برابری می‌کند. [۱]
آری بیماری را عبادت و بیماران را عابدان شب زنده دار، محسوب می‌نماید. و اینگونه، هر کسی هم که به این عابدان خدمت کند، در درگاه خداوند متعال عزیز و محترم شمرده شده و مورد عنایات خاص پروردگار عالم قرار می‌گیرد.
