ماه محرم فرا رسید و روزهای عزاداری بر سالار شهیدان و یاران با وفایش پرشورتر شد.

با وقایعی که در دو روز اول محرم سال ۶۱ هجری قمری برای امام حسین (ع) و یاران با وفایش اتفاق افتاد به طور مختصر آشنا می‌شویم.

امام حسین علیه‌السلام در روز اول محرم با سپاه حر دیدار کرد و حر و سپاه او توسط امام از آب سیراب شدند.

نقل شده که ظاهرا در اول محرم بوده که کاروان حسینی در حرکت بودند و امام علیه‌السلام  در صبحگاه دستور دادند که ظروف و مشک‌ها را پر از آب کنید، حرکت کردند، ناگهان یکی از یاران امام با صدای بلند تکبیر گفت، و گفت از دور نخلستانی پیداست.

امام فرمود چه می‌بینید؟

عده‌ای گفتند نخلستان نیست گوش‌های اسب از دور چنان می‌نماید که نخل است. آنها نزدیک شدند تعداد هزار سواره نظام به فرماندهی حر، مأمور از طرف عبیدالله بن زیاد لعنه الله علیه.

آنچه در فتاوای اکثر مراجع معظم تقلید در مورد برهنه شدن برای سینه زدن، به چشم می خورد حاکی از آن است که انجام این امر در عزای امام حسین(علیه السلام)، اگر در مقابل چشم نامحرم نبوده و دارای مفسده نباشد، جایز است.

چند سوال: برهنه شدن در مراسم عزای ابی عبدالله(علیه السلام) در حالی که عزاداران با سنین مختلف حضور دارند چه حکمی دارد؟ لطفا مصادیق وهن دین و حد برهنه شدن (به این معنا که تا چقدر از بدن معلوم باشد اشکال ندارد) را در مورد مراسمات عزاداری بیان کنید. ۲. لطمه زدن و سینه زدن به حد سرخ شدن چه حکمی دارد؟ ۳. آیا این مطلب که امام در روز عاشورا پیراهن کهنه ای طلب کرد تا دشمن بعد از شهادت حضرت، در آن طمع نکند می تواند دلیل مناسبی برای عدم برهنه شدن و ایراد به برهنه شدن در مراسم عزای امام باشد؟

۱. آنچه در روایات زیادی مورد سفارش و تأکید است، عزادارى و محزون و گریان بودن در مصیبت شهادت و مظلومیت سالار شهیدان، امام حسین(علیه السلام) است. شکل عزادارى و چگونگى آن به حسب عرف و عادت و مراسم و فرهنگ هر جامعه مختلف است و در روایات بر شکل خاصى از آن تأکید نشده است. برهنه شدن در مراسم عزادارى که در بعضى جاها معمول است، تابع همین عرف و عادت است و داراى فضیلت و ارزش خاصى نمى باشد و هیچ گونه تأکیدى بر آن نشده، بلکه در مکان هایی که این مراسم در معرض دید و تماشاى خانم ها باشد، ترک این کار و انجام عزادارى با لباس، بدون شک بهتر و مناسب تر است.

رسول اکرم صلی الله علیه و آله :

ادّبوا اولادکم علی ثلث خصال حبّ نبیّکم و حبّ اهل بیته و تلاوه القرآن‏

فرزندان خود را به کسب سه خصلت تربیت کنید: دوستی پیامبرتان و دوستی خاندانش و قرائت قرآن.

قاموس قرآن مقدمه ص۲

باز دیشب دل هوای عشق کرد
آرزوی کربلای عشق کرد
با نوای نی ، دلم دمساز شد
سوی دشت خون ، سفر آغاز شد
با نوای نی چه حالی داشتم
لحظه های بی زوالی داشتم

دوران امام حسن(ع) دوران آشفته و پریشانی در تاریخ اسلام محسوب می شود؛

توطئه های معاویه در تحریف چهره اسلام علی الخصوص شخصیت امیرالمومنین علی(ع) تا به جایی بود که شامیان سب حضرت می کردند و نیز اقدامات وی در تحریک اذهان نسبت به خاندان عترت(ع) از سویی و نادانی و جهل شیعیان در ترجیح امور صحیح از سقیم و همچنین بی ثباتی رای و قول مردم در پشتیبانی از امام(ع) اوضاع را برای خلافت امام مجتبی(ع) بسیار نابسامان کرده بود، از طرفی عده ای از شیعیان در بیعت با ایشان اصرار به جنگ با معاویه می کردند چنان که به حضرت می گفتند: «دست بیاور تا بر کتاب خدا عزوجل و سنت پیمبر وی و جنگ منحرفان با تو بیعت کنم» و حضرت در پاسخ می فرمود: «بر کتاب خدا و سنت پیمبر وی که همه شرط ها در این است.»۱