بر اساس آموزه های روایی و قرآنی هدف از خلقت انسان عبودیت و بندگی حق تعالی معرفی شده است: «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُونِ»[ذاریات، آیه ۵۶] از طرفی مغز عبادت و بندگی نیز دعا کردن معرفی شدن است: «الدُّعَاءُ مُخُّ الْعِبَادَه؛[۱] دعا مغز عبادت است» حال سوال این است با توجه به اهمیت این موضوع، دعا چه جایگاهی در زندگی انسان دارد، و آداب دعا کردن چیست؟ جواب این سؤال را با تأمل در دعای ابو حمزه ثمالی خواهیم داد.
علی بیرانوند- کارشناس حوزه/ بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
کمی هم با خدا خلوت کنیم
زندگی و دنیای ماشینی رو به پیشرفت امروزی دقت و تأمل می شود، گویی دیگر کسی وقت خالی برای ارتباط با خدا ندارد، هر چیزی و هر کاری در اولویت برنامه ی انسان قرار دارد، جز ارتباط شیرین با خالق هستی؛ واقعیت تلخی که هویت اصلی انسان را به تاراج برده است، به گونه ای که انسان را به یک خود فراموشی مزمن و خطرناک گرفتار کرده و جامعه انسانی را در یک بحران هویت قرار داده است. «وَ لا تَکُونُوا کَالَّذینَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِکَ هُمُ الْفاسِقُونَ؛[حشر، آیه۱۹] و همچون کسانى نباشید که خدا را فراموش کردند و خدا نیز آنها را به «خود فراموشى» گرفتار کرد، آنها فاسقانند». آلکسیس کارل، روان شناس معروف می گوید: «فقدان نیایش در میان ملتی برابر با سقوط آن ملت است؛ اجتماعی که احتیاج به نیایش را در خود کشته است، معمولا از فساد و زوال مصون نخواهد ماند..» [۲]
