دعا جهت فراخی روزی

از حضرت امام جعفر صادق علیه السلام منقول است : هر کس با ایمان را روزی تنگ شود هفت بار سوره مبارکه مریم را با نیت خالص و توجه به خدا و معنی آن بخواند ان شاء الله تعالی روزی بر وی فراخ شود.

(خواص آیات قرآن کریم ص ۱۰۶)

دعایی خاص جهت برکت مغازه و خانه
این دعا را جهت برکت مغازه یا خانه بخوانید یا با خود دارید و یا بر در دکان و خانه بیاویزید ان شاء الله دولت و جمعیت و روشنایی پدید  آید.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیم‏
اللَّهُمَّ انّى‏ أَسْئَلُکَ یا قَریبَ الْفَتْحُ وَ الْفَرْجُ وَ سَهِّلَ الْفَتْحُ وَ الْفَرْجُ یا فَتّاحَ الْفَتْحُ وَ الْفَرْجُ یا مِفتاحَ الْفَتْحُ وَ الْفَرْجُ یا صادِقَ الْفَتْحُ وَ الْفَرْجُ یا رازِقَ الْفَتْحُ وَ الْفَرْجُ یا مُفَتِّحَ الاَبوابِ
(مجمع الدعوات ص ۱۵۵ حاشیه)

دعا برای وسعت رزق و روزی
در عده الداعی از امام جعفر صادق علیه السلام روایت شده که فرمودند برای طلب رزق زیاد بگویید

همه موجودات روی زمین چه حلال گوشت چه حرام گوشت عائله من هستند و من رزق و روزی آن ها را تأمین می کنم. بنابراین زیاد به کسب و کار خود تکیه نکنید

بعضی‌ها آنقدر که غم “نان” دارند دغدغه “ایمان” ندارند. اینها به قول شاعر(۱)، «غم نان اگر بگذارد»، چنین می کنند و چنان. اما افسوس که فکر “نان”، امانشان را بریده است.

کسی که مدام نگران قوت امروز و فردایش است، پای ایمانش لنگ می زند. چون یا در قدرت خدا شک دارد و یا در علم او.
گویی بیم دارد که مبادا خدا، حال و روزش را نداند. یا بر تامین روزی اش قادر نباشد. زهی خیال باطل!

انگار این کریمه قرآن را نخوانده است که می فرماید:
وَ ما مِنْ دَابَّهٍ فِی الْأَرْضِ إِلاَّ عَلَى اللَّهِ رِزْقُها وَ یَعْلَمُ مُسْتَقَرَّها وَ مُسْتَوْدَعَها کُلٌّ فی کِتابٍ مُبین ؛ هیچ جنبنده اى در زمین نیست مگر اینکه روزی او بر خداست! او قرارگاه و محل نقل و انتقالش را مى داند؛ همه اینها در کتاب آشکارى ثبت است! (هود/۶)

حقیقت عبادت این است که انسان خود را بنده و مملوک خدا بداند، برای خود در مقابل خدا مالکیت و اراده مستقلی قایل نباشد، بلکه خود و دارایی خود را از آنِ خدا بداند؛ به طور کامل تسلیم اراده او باشد و به عبد بودن خود در مقابل پروردگار اعتراف کند

عبادت، اظهار عبودیّت در پیشگاه ربوبی است خواه با توجه قلبی، خواه با اظهار زبانی یا نشان دادن با اعضا و جوارح. بنابراین جوهره دعا، عبادت است. شخصی که دستش را پیش خداوند منّان دراز می کند، چه در ظاهر دست خود را بلند کند و یا در دل به خدا توجه پیدا کند و درِ خانه خدا گدایی نماید، عبادت کرده است؛ چرا که این اعمال، همانا اعتراف عملی به عبودیّت خود، و ربوبیّت الهی است. دعا گرچه در ظاهر درخواست رفع نیازهای مادّی و معنوی است، ولی در واقع، اعتراف به بندگی، فقر و عجز انسان است. به همین دلیل است که در روایتی از نبی مکرّم اسلام (صلی الله علیه و آله) آمده است: “الدّعاء مخّ العباده”.(١) دعای خالصانه از این جهت که نهایت اظهار تذلّل و شکستگی و فقر و ضعف و بیچارگی در برابر خداوند غنیّ و قوی و قادر مطلق است به منزله مغز تمام عبادات است.(۲)

افزایش رزق  و روزی :

ابـو بـصـیـر گوید: به حضرت صادق (ع ) عرض کردم : من رسیدن روزیم را کند مى شمارم (و روزى من به کندى مى رسد و بنظر خودم بیش از آن هم نخواهد رسید؟) آن حضرت در خـشـم شـد و سـپـس بـمـن فـرمـود: بـگـو: