ریا در لغت تظاهر به کار خوب است و در اصطلاحِ علم اخلاق، به معنای نشان دادن کارهای خوب و پسندیده به مردم برای یافتن اعتبار و منزلت در دل آنهاست.

ریا در لغت تظاهر به کار خوب است و در اصطلاحِ علم اخلاق، به معنای نشان دادن کارهای خوب و پسندیده به مردم برای یافتن اعتبار و منزلت در دل آنهاست. ریاکاری شکلی از دوگانگی ظاهر و باطن است، چرا که ظاهرعمل، الهی و باطن آن شیطانی و ریایی است.البته لازم است توجه کنیم که افراط و تفریط در این مسأله مانند همه مسائل، اشتباه و خطاست، همانطور که برای تشخیص هر بیماری سراغ علائمش می رویم، در بیماری های اخلاقی هم لازم است سراغ نشانه های این بیماری ها برویم و وجود یا عدم نشانه ها را جست وجو کنیم. باید از علامات ریا پی به وجود ریا در خودمان ببریم و از آن پرهیز کنیم، ولی وسواس و حساسیت بیجا در این مساله غلط است.چنانچه این نشانه ها در ما وجود داشته باشد، عمل ما ریایی است اما اگر این نشانه ها در عمل موجود نباشد، عمل ما ریایی محسوب نمی شود و لازم نیست حساسیت بیش از حد به خرج دهیم.بهترین محک برای شناخت اعمال ریایی از غیر ریایی همان معیارهایی است که در روایات اسلامی آمده است.