عرفان و توجه بشر به سوی غیب، موضوعی باطنی و فطری است و انسان ذاتا به نیروی ماورای ماده و مافوق بشری معتقد است که فیوضات خویش را همواره از ورای عالم ماده بر آدمی ارزانی می دارد و در شدائد و سختی ها یار و حامی اوست (این طرز تفکر مربوط به عموم ابنای بشر بوده که از حد توتم و تابو گذشته و به شناخت و ستایش حقیقت الحقایق نایل آمده است)؛ در این میان ملل شرق بیش از غربیان به این سمت باطنی و غیب الهی توجه نموده و برای فهم و درک بیشتر وتطبیق آن با زندگی مادی کوشیده اند، اما در این عرصه فراخ و در طول تاریخ، کسانی بوده اند که از این نیاز فطری و عطش متعالی بشر برای سیراب شدن از معانی معرفتی، جهت نیل به اهداف نفسانی و مغرضانه خویش استفاده ها برده و انسان ها را نردبانی برای ترقی و رسیدن به آمال و هوس های خویش ساخته اند.