همان طور که تمام موجودات جهان، از اتم گرفته تا ستارگان، طبق قوانین نظام الهى به سوى تکامل پیش مى روند و یک دانه طى قانون و به شرایط معینى به صورت درخت تنومندى در مى آید و یا زنبور عسل با وحى الهى[۱] با نظم و تمدنى عالى به زندگى اجتماعى می پردازد؛ انسان نیز که گل سر سبد موجودات است، از این قاعده مستثنى نیست و براى رسیدن به تکامل نیازمند به قوانین الهى است.
نبوت در زندگى انسان همان قوانین الهى است که به پیامبران وحى شده، تا کاروان بشریّت را به سوى خیر، صلاح ،سعادت وکمال راهنمایى کند.
ضرورت نبوت، اقتضا دارد که پیام هاى الهى به طور سالم و دست نخورده، در دسترس انسان ها قرار گیرد تا بتوانند از آنها براى پیمودن راه سعادت دنیا و آخرت شان بهره گیرند. بنابراین، مصونیت قرآن کریم تا هنگام ابلاغ به مردم، همانند هر کتاب آسمانى دیگر، جاى بحث ندارد. اما چنان که مى دانیم سایر کتب آسمانى، بعد از آنکه در اختیار مردم قرار گرفت، کمابیش دستخوش تحریفات و تغییراتى گردید و یا پس از چندى به دست فراموشى سپرده شد، چنان که امروز اثرى از کتاب حضرت نوح و حضرت ابراهیم «علیهما السلام» در دست نیست و کتاب حضرت موسى و حضرت عیسى «علیهما السلام» به صورت اصلى یافت نمى شود. با توجه به این مطلب، سؤالى مطرح مى شود که: از کجا بدانیم که آنچه امروز به نام آخرین کتاب آسمانى در دست ماست همان کتابى است که بر پیامبر اسلام – صلی الله علیه و آله وسلم – نازل شده و هیچ گونه تغییر و تبدیلى در آن، راه نیافته و نه چیزى بر آن افزوده و نه چیزى از آن، کاسته شده است؟[۲]
قرآن کتاب مقدس و پر ارزشى است که محصول مغز بشر نیست، مجموعه اى از سخن الهى است که مدت ۲۳ سال به وسیله امین وحى خدا «جبرئیل» بر قلب نازنین پیشواى گرامى اسلام – صلی الله علیه و آله وسلم – نازل گردید.