ازجمله تعالیم اسلامی بلکه تمام شرایع سماوی باز بودن درِ توبه به روی بندگان گنهکار است. زمانی که انسان گنهکار جدّاً از کار زشتی که انجام داده نادم شده، فضای روح او را توجه به خداوند و تضرّع به درگاه او پر می سازد و از صمیم قلب تصمیم می گیرد که دیگر گرد آن عمل ناروا نگردد،خداوند مهربان نیز توبه او را، با شرایطی که در کتب کلامی و تفسیری بیان شده است، می پذیرد. قرآن می فرماید: (وَ تُوبُوا إلی اللّه جَمیعاً أَیُّهَ المُۆْمِنُونَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحونَ)(نور/۳۱): ای افراد با ایمان، همگی به سوی خدا باز گردید، باشد که رستگار شوید.کسانی که از آثار تربیتی توبه و اعتقاد به شفاعت آگاه نیستند تصور می کنند باز شدن باب این دو به روی گنهکاران، نوعی تشویق آنان به گناه است! در حالی که آنان از این نکته غافلند که بسیاری از انسانها، هر یک به شکلی، آلوده به برخی از گناهانند و کمتر انسانی یافت می شود که در طول عمر خویش گرد گناه نگردیده باشد: «ناکرده گنه، در این جهان کیست بگو؟».