خداوند مهربان در آیات متعدد در سوره هاى قرآن خویشتن را با صفت رحم و شفقت و مهربانى یاد کرده و خود را به بندگانش با این اوصاف جمیله معرفى نموده است. (المعجم المفهرس ماده رحم از باب نمونه: سوره اعراف (۷)، آیه ۱۵۶ و آیه ۱۵۱ و سوره یوسف (۱۲)، آیه ۶۴ و آیه ۹۲)
و هنگامى که مسلمانان حقیقى و پیروان واقعى آئین مقدس اسلام را در کتاب آسمانى خود توصیف و تمجید مى کند، درباره آن مى فرماید: مومنین به همدیگر رئوف (فتح (۴۸)، آیه ۲۹، و سوره حدید (۵۷)، آیه ۲۷ و بلد (۹۰)، آیه ۱۷) و مهربان و به یکدیگر دلسوز و غمخوار هستند .
مرحوم علامه مجلسى(ره) در کتاب بحارالانوار بابى راجع به این موضوع و مطلبی به نام “التراحم و التعاطف و التودد” منعقد نموده است.(بحار، ج ۷۴، ص ۳۹۰)