امام علی (ع) در این حکمت ها به دو موضوع اخلاقی و اجتماعی می پردازد.
حکمت ۱۳۲ نهج البلاغه؛
خدا را فرشته ایست که هر روز بانگ مى زند : بزایید براى مردن ، و فراهم آوریدبرای نابود شدن ، و بسازید براى ویران گشتن.
حکمت ۱۳۳ نهج البلاغه؛
دنیا گذرگاه عبور است ، نه جاى ماندن ؛ و مردم در آن دو دسته اند : یکى آن که خود را فروخت و به تباهى کشاند ، و دیگرى آن که خود را خرید و آزاد کرد.
حکمت ۱۳۴ نهج البلاغه؛
دوست ، دوست نیست مگر آن که حقوق برادرش را در سه جایگاه نگهبان باشد : در روزگار گرفتارى ، آن هنگام که حضور ندارد و پس از مرگ.
حکمت ۱۳۵ نهج البلاغه؛
کسى را که چهار چیز دادند ، از چهار چیز محروم نباشد : با دعا از اجابت کردن ، با توبه از پذیرفته شدن ، با استغفار از آمرزش گناه ، با شکرگزارى از فزونى نعمت ها .
